Klik! Mój ulubiony fragment PŚ.

Znalazłam go wczoraj i idealnie wpisuje się w moje wielkopostne przemyślenia.  Zastanawiam się nad tym, jak rozpoznawać Bożą wolę. Bo generalnie wiadomym jest, że mamy żyć dla Jezusa i wypełniać jego wolę – tyle że dla każdego wygląda to inaczej.

Jeden człowiek uzdolniony jest by głosić PŚ na różnych kontynentach – ma zdolności językowe, ma talent do zjednywania sobie ludzi, przemawiania. O takich ludziach mówimy, że mają powołanie misyjne.  Inny człowiek uzdolniony jest, by poświęcić swoje życie rodzinne Bogu, czyli nie zakładać własnej rodziny, a oddać się służbie w 100%. Tacy ludzie zostają osobami duchownymi – księżmi, kapłanami, siostrami zakonnymi.  Jeszcze inni powołani są właśnie do zakładania rodzin i wychowywania kolejnych pokoleń. Często oni dostają najwięcej cierpliwości (dla dzieci) łaskę ufności (szczególnie w sferze finansowej Bogu muszą ufać) i pogodnego spojrzenia na świat. Smutasy nie będą przecież wychowywać dzieci w Bożej radości.

Poza tym jest wiele Bożych planów na nasze powołania, które dotyczą talentów – niektórzy są powołani do bycia piosenkarzami (i piszą piosenki o Bożej miłości) inni są znakomitymi sportowcami (brawo Kamil Stoch za wiarę i za Kryształową Kulę!!!) a jeszcze inni są znani, by dawać świadectwo swojej wiary szeroko rozumianej widowni (patrz – Małgosia Kożuchowska).

Podsumowując, są ludzie powołani do rzeczy wielkich, spektakularnych (uzdrawiania, modlenia się językami, prorokowania)  i są ludzie powołani do rzeczy pozornie małych, czy raczej mniej imponujących (wychowywanie dzieci, prowadzenie ksiąg finansowych jakiejś fundacji czy obsługiwanie głośników i elektroniki na chrześcijańskich eventach – bardzo niewdzięczna rola). Prawda jest taka, że każdy jest do czegoś powołany. Każdy z nas. Lepiej – każdy z nas jest powołany do tego, żeby realizować swoje talenty z Bożym zamysłem! To jest myśl! Każdy z nas może wszystkie swoje pasje, talenty i miłości rozwinąć tylko poświęcając się Bogu, bo to On nam je dał, żebyśmy mogli zrobić to, co dla nas zaplanował.

Idąc za tą logiką – jeśli mamy talent do otwierania agrafką każdego zamka, to mamy go po coś. Jeśli mamy talent do jakiegoś języka, to mamy go po coś. Jeśli idzie nam łatwo pisanie – mamy coś napisać. Jeśli mamy głos, mamy mówić. Jeśli mamy nogi, mamy chodzić. Pytanie brzmi – GDZIE mamy chodzić, CO mamy mówić i CO pisać. Kiedy i jak używać swoich talentów?

Ja mam wielką rozkminę, czego oczekuje ode mnie Pan Bóg? Jak w swoim planie dla mojego życia zamierza zrealizować wszystkie moje talenty? A może część moich talentów będzie mi przydatna w przyszłości, a tylko kilka obecnie? Nie wiem ale staram się z całych sił tego dowiedzieć, żeby lepiej się przygotować na spełnianie woli Boga. Bo On ma dla mnie najlepszy plan na życie. Jaki bym sobie nie ułożyła sama, to On i tak zrobi lepszy.

Heee. W końcu nie napisałam tego mojego ulubionego fragmentu z PŚ. Wczoraj czytając PŚ go znalazłam i zachwyciłam się nim. Czasem mówimy, że „to mnie dotknęło, tu mnie Pan Bóg poruszył”. Więc tak – to było to uczucie, że z całego fragmentu, który przeczytałam, ten werset był konkretnie do mnie. W jednym wersecie zawarta całą historia jednego życia.

„Jezus odchodząc stamtąd, zobaczył człowieka pobierającego opłaty, który nazywał się Mateusz. I mówi mu: „Pójdź za mną!”. I poszedł za Nim”.             Mt 9,9